- Zanim zaczniesz mówić, upewnij się, że chory Cię słyszy, że nic go w tej chwili nie rozprasza i może skupić uwagę na Twojej wypowiedzi. W pomieszczeniu powinno być cicho, bez dźwięków telewizora czy radia w tle.
- Utrzymuj kontakt wzrokowy z chorym, obserwuj jego mowę ciała i gesty, za pomocą których próbuje Ci coś przekazać.
- Jeżeli chory nie ma problemów ze słuchem, nie mów zbyt głośno. To wyrazistość i tempo mowy ma znaczenie, nie głośność.
- Mów prostym językiem, ale nie moduluj głosu tak, jak w wypowiedziach kierowanych do dziecka. Używaj “dorosłego” języka i tonu.
- Zwracaj się do chorego w prostych zdaniach, spowolnij tempo mówienia, kładź nacisk na kluczowe słowa, powtórz je, jeśli jest potrzeba.
- Daj choremu tyle czasu na wypowiedź, ile potrzebuje, a potrzebuje na pewno więcej. Nie mów za niego, nie kończ za niego zdań, tylko dlatego, że jego wypowiedź długo trwa.
- Aby ułatwić komunikację, wspomóż się rysunkiem, gestem, zdjęciem, napisem, wyrazem twarzy.
- Daj choremu możliwość napisania, jeśli to możliwe, narysowania, wskazania przedmiotu (gdy słowa czy napisy nie są rozumiane, należy posłużyć się konkretnym przedmiotem lub jego zdjęciem).
- Zadawaj pytania, na które można udzielić odpowiedzi “tak”, “nie”. Unikaj pytań otwartych, jeśli chory nie potrafi na nie odpowiedzieć.
- Pozwól choremu wypowiedzieć się samodzielnie, jeśli próbuje przekazać coś osobie trzeciej, nie wypowiadaj się w jego imieniu, jeśli Cię o to nie poprosi, np. gestem.
- Jeżeli chory się zdenerwuje, pomóż mu się wyciszyć, uspokoić oddech, zanim podejmiecie kolejną próbę.
- Nie unikaj kontaktu z chorym ze strachu, że “nie można się z nim dogadać”.
współczesna logopedia
O terapii afazji u dorosłych Doświadczenia codziennej pracy nad przywróceniem lub poprawą mowy u pacjentów po udarach, urazach oraz chorobach mózgu.
15 października 2019